Osoby, które mają ogromne zasługi w budowaniu wizerunku Brzozowa oraz kształceniu postaw społecznych, honorowi obywatele naszej gminy.
Zofia Olejko (ur. 1935 r.)
Przyszła na świat w Malcach w gminie Leonpol nad Dźwiną w 1935 r. Po zakończeniu wojny wraz z rodzicami przeniosła się do Grabownicy Starzeńskiej, gdzie mieszka do dnia dzisiejszego. Ojciec pani Zofii, Franciszek Michańczyk, był dyrektorem szkoły w Grabownicy Starzeńskiej. Zofia Olejko od 1963 r. nieprzerwanie kieruje działalnością i pracą zespołu obrzędowego i kapeli ludowej „Graboszczanie”. Do dnia dzisiejszego opracowała kilkanaście scenariuszy widowisk, takich jak m.in.: „Wesele Grabownickie”, „Jak to dawniej bywało”, „Partyzanci”, „Deptowiny”, „Wieczór u Błażeja”, „Grabowskie porządki”, „Herody”. Dała się również poznać jako niestrudzona pasjonatka muzyki i tańca oraz wyjątkowa organizatorka i animatorka działalności kulturalnej. W 2020 r. za niebagatelne osiągnięcia dla regionu została uhonorowana tytułem Honorowego Obywatela Gminy Brzozów.
Stefan Weidel (ur. 1905 r., zm. 1970 r.)
Przyszedł na świat 10 lutego 1905 r. w Starym Samborze koło Przemyśla. Jego ojciec Leopold był austriackim urzędnikiem policyjnym. Matka, Katarzyna z domu Windisch, prawdopodobnie pochodziła z domu bogatych rolników z Kornelówki koło Żydaczowa. W 1925 r., po dwóch latach studiowania prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim, Stefan Weidel wstąpił do nowicjatu jezuitów w klasztorze w Starej Wsi. Nauki filozoficzne pobierał w Krakowie, a następnie w latach 1929-1933 studiował filologię polską i niemiecką na UJ. W 1933 r. ukończył studia polonistyczne oraz studium pedagogiczne. Jako dyplomowany pedagog udał się do Chyrowa, gdzie rozpoczął praktyki, ucząc języka polskiego. Zakończył je w 1935 r. i zdał w tym czasie państwowy egzamin na nauczyciela szkół średnich, uprawniający go do nauczania filologii polskiej (jako przedmiotu głównego) i filologii niemieckiej (jako przedmiotu dodatkowego). W latach 1935-1939 studiował teologię w Lublinie. Tam też w 1938 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po ukończeniu teologii ks. Weidel wrócił do Chyrowa, by nauczać języka polskiego oraz niemieckiego. Tam zastał go wybuch wojny. Po zajęciu miasta przez Sowietów udał się ze współbraćmi do Starej Wsi, gdzie rozpoczął budowę sieci tajnego nauczania na poziomie szkoły średniej. Z czasem struktury te rozrosły się na znaczną część powiatu brzozowskiego. Objęły również młodzież z innych obszarów okupowanego kraju (m.in. z Krosna, Przemyśla, Sanoka i Warszawy). W 1950 r. kapłan na stałe powrócił do Starej Wsi, gdzie przez wiele lat pełnił funkcję nauczyciela i prefekta studiów. W latach 1957-1960 sprawował urząd rektora kolegium starowiejskiego. W okresie komunizmu był ofiarą nagonki medialnej ze strony władz. Zmarł 11 listopada 1979 r. w Starej Wsi. Tam też został pochowany.
Władysław Gurgacz (ur. 1914 r., zm. 1949 r.)
Urodził się w Jabłonicy Polskiej 2 kwietnia 1914 r. W 1931 r. wstąpił do Towarzystwa Jezusowego w Starej Wsi, a w 1942 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W okresie powojennym najpierw był kapelanem szpitalnym w Gorlicach, a następnie pełnił posługę u sióstr służebniczek w Krynicy. Tutaj nawiązał współpracę z antykomunistycznym oddziałem Polskiej Podziemnej Armii Niepodległościowej, której głównym rewirem działania był Beskid Sądecki. W 1949 r. ks. Gurgacz został aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa, a wkrótce po procesie pokazowym rozstrzelany w więzieniu na Montelupich. Wyrok wykonano w dniu 14 września 1949 r. W 1992 r. kapłan został zrehabilitowany, a w 2007 r. pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
ks. inf. Julian Pudło (ur. 1926 r.)
Urodził się 8 stycznia 1926 r. w Korczynie koło Krosna. Tam też uczęszczał do szkoły powszechnej. W czasie okupacji niemieckiej pobierał naukę w Polskiej Szkole Handlowej (Polnische Handelschule) w Krośnie. Następnie terminował w zawodzie stolarskim. Równocześnie brał udział w tajnym nauczaniu na poziomie zakazanego przez Niemców szkolnictwa średniego. Udzielał się również w strukturach podchorążówki AK. Po wojnie kontynuował kształcenie w Krośnie. W 1948 r. zdał egzamin dojrzałości i wstąpił do Seminarium Duchownego w Przemyślu. 21 czerwca 1953 r. otrzymał święcenia prezbiteratu, których udzielił mu bp Franciszek Barda. W latach 1953-1954 był wikariuszem w parafii pw. św. Mikołaja w Przybyszówce koło Rzeszowa, a od 1 września 1954 r. w parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Brzozowie, gdzie wyróżnił się jako doskonały katecheta i duszpasterz. W latach 1963-1964 pełnił posługę kapelana brzozowskiego szpitala. Decyzją bpa Ignacego Tokarczuka w roku 1967 uzyskał nominację na proboszcza w Brzozowie, jednakże przez problemy stwarzane przez władze administracyjno-partyjne formalnie objął to stanowisko dopiero w 1973 r. (wcześniej działał jako administrator parafii). Nowy gospodarz podjął wiele starań, by przywrócić świetność brzozowskiej świątyni. Przede wszystkim zaś zbliżał ludzi do żywej wiary własnym przykładem i charyzmą. W dniu 1 września 1975 r. ks. J. Pudło został mianowany prałatem kustoszem kapituły. W czasach PRL-u prowadził różnorakie działania o charakterze patriotycznym, czym narażał się służbom komunistycznym. Działalność tego typu kontynuował z zapałem również po 1989 r. W 1999 r. otrzymał tytuł infułata, a w 2001 r. przeszedł na emeryturę. Przez długie lata aktywnie włączał się w życie religijne, kulturowe i społeczne regionu. W 1993 r. Rada Miejska w Brzozowie uhonorowała księdza infułata honorowym obywatelstwem Brzozowa
Tomasz Zięba (ur. 1931 r., zm. 2017 r.)
Urodził się 7 listopada 1931 r. w parafii Baligród. Następnie uczęszczał do siedmiu klas szkoły powszechnej w Baligrodzie. Uczył się w liceum w Przemyślu i w tym mieście przyjął święcenia kapłańskie w 1957 r. Posługę wikariusza pełnił najpierw w Medyni Głogowskiej, a następnie w Rzeszowie i Ustrzykach Dolnych. W 1964 r. znalazł się w Brzozowie. Zasłynął tu jako doskonały katecheta i duszpasterz. Od 1978 do 1992 r. pełnił funkcję kapelana brzozowskiego szpitala. Przez dziesiątki lat troszczył się także o ośrodki pomocy społecznej w Brzozowie i okolicy. Był ponadto gorącym orędownikiem budowy i remontu świątyń w Bieszczadach. W 1993 r. ks. Tomasz Zięba został Honorowym Obywatelem Brzozowa. Zmarł w styczniu 2017 r. Został pochowany na cmentarzu w Brzozowie.
Stanisław Biały (ur. 1868 r., zm. 1932 r.)
Z Brzozowem związany był Stanisław Biały – prawnik, polityk ludowy, działacz społeczny, poseł na Sejm Krajowy Galicji i do austriackiej Rady Państwa, senator II Rzeczpospolitej. Urodził się 18 lub 19 kwietnia 1868 r. w Korniaktowie. W Brzozowie pracował w dziale notarialnym, jako adiunkt w Sądzie Powiatowym oraz naczelnik i sędzia tegoż sądu. Udzielał się także we władzach powiatu brzozowskiego. Tworzył też struktury Polskich Drużyn Strzeleckich i gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. W październiku 1918 r. został członkiem Polskiej Komisji Likwidacyjnej, sprawując stanowisko naczelnika Wydziału Sprawiedliwości. Następnie służył jako komendant ochotniczej Legii Obywatelskiej w Brzozowie podczas wojny polsko-bolszewickiej. W okresie II Rzeczpospolitej pełnił funkcję członka tymczasowego Wydziału Samorządowego we Lwowie (1922-1928). Był również członkiem Rady Gminnej i Rady Powiatowej w Brzozowie. Ponadto był członkiem Zarządu Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej oraz prezesem Rady Szkolnej Miejskiej i Okręgowego Towarzystwa Zaliczkowego. Kierował też kółkami rolniczymi. Zmarł 4 sierpnia 1932 r. w Brzozowie. I tutaj został pochowany. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Władysław Owoc (ur. 1887 r., zm. 1980 r.)
Przyszedł na świat 30 marca 1887 r. w Brzozowie. Uczęszczał do C.K. Gimnazjum Męskiego w Sanoku, gdzie w 1909 r. zdał egzamin dojrzałości. Równolegle udzielał się w strukturach tajnej Narodowej Demokracji oraz organizacji narodowej PET. W 1909 r. dostał się na studia prawnicze, jednak przerwał je, ponieważ został powołany do armii austriacko-węgierskiej jako jednoroczny ochotnik. Po wybuchu Wielkiej Wojny został awansowany do stopnia podporucznika. W 1915 r. dostał się do rosyjskiej niewoli i w 1918 r. wstąpił w szeregi 5. Dywizji Strzelców Polskich. Walczył z bolszewikami na Syberii. W 1920 r. wrócił do Polski i wziął udział w Bitwie Warszawskiej. W II Rzeczpospolitej kontynuował karierę wojskową. Od 1919 r. awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem. W 1923 r. objął funkcję p.o. dowódcy I batalionu 84. Pułku Piechoty w Pińsku. W 1924 r. został awansowany na majora ze starszeństwem. W maju 1925 r. przeniesiony do 70. Pułku Piechoty w Pleszewie, gdzie służył w stopniu kwatermistrza. W maju 1927 r. przeniesiony do 6. Pułku Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko komendanta składnicy wojennej, a od 1928 r. zaczął pełnić funkcję komendanta kadry batalionu zaopatrzeniowego. W 1929 r. przeniesiony w stan spoczynku. Władysław Owoc w życiu cywilnym prowadził aktywną działalność polityczną i społeczną. W 1930 r. został sekretarzem lokalnych struktur SN w Brzozowie. Od połowy lat 30. działał jako prezes powiatowego zarządu SN i członek Rady Naczelnej SN. 14 maja 1933 r. został ranny w zamachu zainicjowanym przez wrogów politycznych jego stronnictwa. W wyniku wspomnianej akcji zmarł inny działacz SN – Jan Chudzik. W 1939 r. W. Owoca wybrano na radnego miasta Brzozowa. Po wybuchu wojny służył jako dowódca 103. Batalionu Wartowniczego w Rzeszowie. 12 września 1939 r. został przez Niemców wzięty do niewoli, lecz zdołał zbiec, po czym wrócił do Brzozowa. W listopadzie 1939 r. podjął działalność konspiracyjną i został komendantem Narodowej Organizacji Wojskowej w powiatach Sanok, Brzozów, Jasło, Krosno, Gorlice. Był ponadto organizatorem i pierwszym komendantem Podokręgu Krośnieńskiego NOW. Na początku 1941 r. otrzymał awans na komendanta Okręgu Krośnieńskiego. Po akcji scaleniowej w 1943 r. znalazł się w strukturach komendy Okręgu Krakowskiego AK i awansował na stopień podpułkownika. Po wojnie represjonowany przez komunistów. W 1946 r. nielegalnie wyjechał z Polski i zamieszkał we Francji, gdzie zmarł 8 kwietnia 1980 r.
Walerian Janusz Pańko (ur. 1941 r., zm. 1991 r.)
Urodził się 8 października 1941 r. Uczęszczał do szkoły podstawowej w Turzym Polu. W latach 1955-1959 uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Brzozowie. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Wrocławskim. Od 1963 r. był członkiem PZPR. Po ukończeniu studiów pozostał na uczelni, pracując jako asystent w Katedrze Prawa Rolnego. W 1971 r. obronił doktorat, a od pierwszego października 1974 r. związał się z Uniwersytetem Śląskim w Katowicach. Objął tam kierownictwo w Zakładzie Administracji Rolnictwa i Gospodarki Przestrzennej na Wydziale Prawa i Administracji. W 1975 r. został prodziekanem, stracił jednak tytuł po kilkunastu miesiącach za poparcie protestu studenckiego. W 1978 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego, a w 1989 r. tytuł profesora nauk prawnych. Jego specjalizacjami były prawo rolne oraz zagadnienia prawne związane z gospodarką przestrzenną. Pełnił ponadto funkcję członka Państwowej Akademii Nauk. W październiku 1980 r. Walerian Pańko został członkiem Solidarności. Aktywnie wspomagał prace Społecznej Rady Legislacyjnej związku i doradzał jego strukturom. Z chwilą wprowadzenia stanu wojennego w Polsce został internowany i przebywał w obozie ponad miesiąc. Po uwolnieniu zaczął prowadzić podziemną działalność opozycyjną i w 1982 r. wystąpił z PZPR. Głosił m.in. wykłady i prelekcje o prawach jednostki i o wizji Polski demokratycznej. Był gościem II Dni Kultury Chrześcijańskiej w Brzozowie we wrześniu 1985 r., gdzie przedstawił referat o encyklice Laborem exercens (Powołany do pracy). W 1989 r. jako reprezentant strony opozycyjnej brał udział w obradach Okrągłego Stołu. W 1989 r. z ramienia Komitetu Obywatelskiego uzyskał mandat posła na Sejm kontraktowy. Objął w nim kierownictwo nad Komisją Samorządu Terytorialnego. 23 maja 1991 r. został wybrany przez Sejm RP na prezesa Najwyższej Izby Kontroli. Zmarł w szpitalu w Radomsku 7 października 1991 r. w konsekwencji obrażeń poniesionych w wypadku drogowym na drodze szybkiego ruchu Warszawa-Katowice. Okoliczności zdarzenia do dziś budzą wątpliwości i rodzą pytanie, czy wspomniana tragedia była dziełem przypadku. 11 października 1991 r. Walerian Pańko został pochowany w Jasionowie. Mszę pogrzebową odprawił abp Ignacy Tokarczuk. W 2009 r. tragicznie zmarły prezes NIK został pośmiertnie uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Brzozowa. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Józef Bielawski (ur. 1912 r., zm. 1997 r.)
Urodził się 12 sierpnia 1910 r. w Starej Wsi. W 1938 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Studiował też języki orientalne: arabski, perski i turecki oraz poznawał literatury z tych kręgów kulturowych. W 1947 r. uzyskał tytuł doktora prawa. Następnie pracował jako asystent w Instytucie Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 1948-1950 przebywał w Turcji jako attaché kulturalny Ambasady Polskiej. W 1951 r. doktoryzował się z orientalistyki, a w 1955 r. został docentem. W 1968 r. uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1974 r. zwyczajnego. W 1969 r. założył Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Arabskiej. W 1979 r. uzyskał członkostwo w Irackiej Akademii Nauk w Bagdadzie. Do ostatnich dni życia współpracował z Zakładem Arabistyki i Islamistyki UW, gdzie prowadził seminaria islamistyczne. Z końcem marca 1969 r. został jego kierownikiem. Zmarł 19 września 1997 r. w Warszawie. Jednym z największych sukcesów prof. Bielawskiego jest przetłumaczenie Koranu z języka oryginalnego na polski. Dokonał tego jako pierwszy. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Jerzy Ferdynand Adamski (ur. 1957 r.)
Przyszedł na świat 29 maja 1957 r. w Niebocku. Tam też ukończył szkolę podstawową. W 1976 r. zdał egzamin dojrzałości w II Liceum Ogólnokształcącym w Sanoku. Od czasów szkoły średniej był zainteresowany historią regionalną, a od końca lat 70. publikował swoje teksty w czasopismach regionalnych. Był absolwentem Policealnego Studium Geodezyjnego w Brzozowie. Ponadto odbył kurs gleboznawstwa na Akademii Rolniczej w Krakowie oraz ukończył studia historii na Uniwersytecie Jagiellońskim, studia podyplomowe z europeistyki na Uniwersytecie Rzeszowskim oraz Université Paris Nord. Pracował jako geodeta i klasyfikator gruntów w brzozowskim oddziale Wojewódzkiego Biura Geodezji i Terenów Rolnych (1978-1979), a następnie jako inspektor ds. gospodarki ziemią w Gminie Nozdrzec (1979-1980). W 1980 r. objął stanowisko kierownika Muzeum Regionalnego PTTK w Brzozowie. Następnie został mianowany na dyrektora tej instytucji. Przy tej placówce tworzył ponadto ośrodek wydawniczy, który mógł pochwalić się bogatą ofertą. J.F. Adamski był współzałożycielem komitetu redakcyjnego nielegalnej „Biblioteczki Przemyskiej” i pełnił funkcję jej członka (od 1985 r.). Został też przewodniczącym zespołu redakcyjnego ośrodka wydawniczego Archidiecezji Przemyskiej. Od 1991 do 1999 r. był członkiem Okręgowej Komisji Zbrodni Popełnionych na Narodzie Polskim w Rzeszowie. W latach 80. udzielał się w diecezjalnej Radzie Kultury przy bp. Ignacym Tokarczuku. Pełnił funkcję członka zarządu wojewódzkiego PTTK w latach 1989-1991, a od 1991 do1998 r. działał w Komisji Opieki nad Zabytkami Zarządu Głównego PTTK. Był też autorem i redaktorem wielu publikacji regionalnych oraz organizatorem imprez i wydarzeń kulturalnych. Zainicjował ponadto wydawanie takich pism, jak: „Wiadomości Brzozowskie” (1991-1992), „Społeczna opieka nad zabytkami” (1992) oraz „Nasza Gmina Dydnia” (2004). Dodatkowo działał jako prezes Stowarzyszenia Małopolskiego Uniwersytetu Ludowego we Wzdowie. W latach 1994-1998 pełnił funkcję radnego miasta Brzozów, następnie (1994-1998) był radnym powiatu brzozowskiego. W 1998 r. został wybrany na wójta gminy Dydnia. Sprawował to stanowisko przez pięć kadencji. W 2019 r. uhonorowany tytułem Honorowego Obywatela Gminy Dydnia. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Aniela Orłowska (ur. 1917 r., zm. 2005 r.)
Urodziła się 1 marca 1917 r. w rolniczej, wielodzietnej rodzinie w Przysietnicy. Ukończyła 6-klasową szkołę podstawową oraz kurs 7. klasy. Już we wczesnym dzieciństwie zainteresowało ja rzeźbiarstwo. Sama kiedyś wspomniała: „Rzeźbić zaczęłam już od 6. roku życia. Nie korzystałam z żadnej nauki. Rzeźby wykonuję w drzewie lipowym przy pomocy noża (kozika). Rzeźbię postacie ludowe, świątki, postacie zwierząt, szopki ludowe mniejszych i większych rozmiarów. Wzory czerpię z własnej wyobraźni. Wyroby swoje sprzedaję odbiorcom prywatnym i do muzeów„. A. Orłowska brała udział w wystawach, konkursach i kiermaszach sztuki ludowej w Sanoku, Dynowie, Brzozowie, Bieczu, Rzeszowie, Mielcu, Płocku oraz Nowym Sączu. Jej prace znajdują się w zbiorach muzeów, m.in. w Krakowie, Warszawie, Sanoku, Rzeszowie i Brzozowie. Były ponadto eksponowane na wystawach polskiej sztuki ludowej we Francji i w Stanach Zjednoczonych. W 1970 r. artystka wstąpiła do Stowarzyszenia Twórców Ludowych z siedzibą w Lublinie. Ponadto otrzymała tytuł „Indywidualność roku 1996 w regionie brzozowskim” w plebiscycie „Wiadomości Brzozowskich”. Zmarła 24 stycznia 2005 r. po ciężkiej chorobie. Pochowano ją w Przysietnicy.
Antoni Lasek (ur. 1887 r., zm. 1978 r.)
Urodził się 31 maja 1887 r. w Humniskach w ubogiej rolniczej rodzinie. Od najmłodszych lat amatorsko interesował się rzeźbiarstwem i próbował swych sił, dłubiąc w drewnie lipowym. Podobne zainteresowania przejawiało jego rodzeństwo. Podczas I wojny światowej walczył na froncie austriacko-rosyjskim. Po wojennej tułaczce wrócił do rodzinnych Humnisk, gdzie w 1919 r. ożenił się z Anna Sobotą z Przysietnicy. Zajmował się rolnictwem. Dorabiał też, wykonując końskie uprzęże, wyroby stolarskie oraz buty. Wolne chwile poświęcał rzeźbiarstwu. W 1958 r. A. Lasek zrezygnował z dotychczasowej pracy i całkowicie poświęcił się rzeźbiarstwu. W jego twórczości dominowały motywy religijne. Od 1962 r. był członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Jego prace wystawiono m.in. w Brzozowie, Białymstoku, Lublinie, Krośnie oraz Rzeszowie. Zmarł 7 września 1978 r. i został pochowany w Humniskach. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Adam Piecuch (ur. 1925 r., zm. 2019 r.)
Urodził się 24 listopada 1925 r. w Jasionowie. W czasie II wojny światowej był zaangażowany w struktury Armii Krajowej. Po wojnie pracował jako nauczyciel w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej w Brzozowie (obecnie I LO im. Króla Kazimierza) oraz Szkole Podstawowej w Brzozowie. Kierował też Hufcem ZHP Brzozów oraz był instruktorem Związku Harcerstwa Polskiego. Zasłużył się niestrudzoną działalnością społeczną. Jednym z jego największych dzieł są „Brzozowskie Zeszyty Historyczne”, które zawierają bezcenne informacje o przeszłości naszego regionu. Zmarł 2 listopada 2019 r. w Brzozowie. Tutaj też został pochowany.
Lucjan Krynicki (ur. 1940 r., zm. 2007 r.)
Przyszedł na świat 24 stycznia 1940 r. Był architektem, inżynierem, nauczycielem, kierownikiem obozów wędrownych dla młodzieży Zespołu Szkół Budowlanych oraz przewodnikiem turystycznym. Ponadto przez piętnaście lat publikował teksty w miesięczniku „Wiadomości Brzozowskie”. Napisał również kilka książek o brzozowskiej świątyni. Przez wiele lat społecznie pełnił funkcje prezesa Oddziału PTTK w Brzozowie. Był również prezesem Towarzystwa Przyjaciół Brzozowa, a w latach 1990-1994 sprawował urząd przewodniczącego Rady Miejskiej w Brzozowie. Zmarł 1 marca 2007 r. Został pochowany na brzozowskim cmentarzu.
Augustyn Baran (ur. 1944 r., zm. 2010 r.)
Urodził się w Izdebkach w listopadzie 1944 r. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie, które ukończył w 1963 r. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego. Prozaik, historyk oraz dziennikarz. Całe życie blisko związany z rodzinną miejscowością. Współpracował z wieloma gazetami, publikując na ich łamach liczne artykuły prasowe, reportaże oraz recenzje literackie. Za swoją działalność pisarską wyróżniony ponad setką nagród literackich. Osobiście najbardziej cenił te zdobyte w konkursie organizowanym przez Miejską Bibliotekę Publiczną im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku. W 2005 r. doznał ciężkiego wylewu, w wyniku którego został częściowo sparaliżowany. Zmarł 21 lipca 2010 r. w brzozowskim Domu Pomocy Społecznej. Pochowano go zaś w Izdebkach – wsi, którą ukochał. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Kazimierz Michańczyk (ur. 1946 r., zm. 1996 r.)
Przyszedł na świat 20 września 1946 r. w Grabownicy Starzeńskiej. Z wykształcenia był polonistą (absolwent studiów w Rzeszowie). Pracował w szkole podstawowej w Grabownicy. Dał się poznać jako wybitny działacz społeczny i kulturowy. Udzielał się w strukturach harcerskich. Działał jako podkarpacki przewodnik turystyczny. Przejawiał ponadto talent poetycki. W 1988 r. zdobył pierwsze miejsce w konkursie przewodników. Był też aktywnym członkiem kół PTTK w Brzozowie i Sanoku. Pomysłodawca rajdu „Szlakiem Kurierów Beskidzkich” oraz „Szlakiem Szwejka na Podkarpaciu”. Laureat Regionalnych Spotkań Poetów Ludowych „Wrzeciono” w Nowej Sarzynie, gdzie w 1997 r. zajął II miejsce. Zmarł 25 grudnia 1996 r. Śmierć przerwała jego pracę nad publikacją pod wstępnym tytułem „Galicyjskim tropem Szwejka”.
Halina Kościńska (ur. 1949 r.)
Urodziła się 3 września 1949 r. w Brzozowie. Uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego w Brzozowie. Jest absolwentką 2-letniego pomaturalnego Studium Nauczycielskiego w Tarnowie, które ukończyła w 1978 r. W latach 1967-1980 pracowała w Szkole Podstawowej im. prof. W. Szafera w Brzozowie jako pracownik administracji i nauczycielka. Zaangażowała się wówczas m.in. w działalność harcerską. Od stycznia 1980 r. do maja 1988 r. pracowała jako specjalistka ds. kadr i administracji Referatu Oświaty i Wychowania Urzędu Miejskiego w Brzozowie. W czerwcu 1988 r. przeniosła się do Muzeum Regionalnego PTTK im. A. Fastnachta w Brzozowie, przemianowanego w 1995 r. na Muzeum Regionalne im. A. Fastnachta w Brzozowie. W latach 1998-2004 pełniła funkcję dyrektora wspomnianej placówki, a od 1994 do 1998 r. redaktora naczelnego czasopisma „Wiadomości Brzozowskie”. Prowadziła audycje na żywo dla słuchaczy Katolickiego Radia Fara w Krośnie i Katolickiego Radia VIA w Rzeszowie (2000-2003). Od 1998 do 2004 r. była przewodniczącą Rady Kultury i Sportu Związku Gmin Brzozowskich oraz wiceprezesem Towarzystwa Przyjaciół Brzozowa. W latach 1998-2004 wykładała etnografię w Małopolskim Uniwersytecie Ludowym we Wzdowie. Prowadziła również zajęcia z etnografii na Uniwersytecie Ludowym Rzemiosła Artystycznego w Woli Sękowej (2005-2009). W styczniu 2005 r. przeszła na emeryturę. Jednakże do końca 2007 r. pracowała w brzozowskim muzeum w niepełnym wymiarze czasowym. Do dziś pani Halina aktywnie włącza się w życie kulturowe i społeczne regionu. Za swoją pracę została wielokrotnie wyróżniona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (2005).
Piotr Woroniec (ur. 1955 r.)
Urodził się 14 lutego 1955 r. w Giżycku. Absolwent polonistyki Wyższych Szkół Pedagogicznych w Olsztynie i Rzeszowie. W latach 1992-1999 asystent scenografa w berlińskim Teatrze Kreatur. Zasłynął jako wybitny rzeźbiarz. Jest też członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków. Tworzy, wykorzystując drewno, które łączy z metalowymi elementami, włóknami, skórą i kamieniami. Jego prace wystawiono m.in. w Brzozowie, Mielcu, Krośnie, Krakowie, Rzeszowie, a także poza granicami kraju np. w Niemczech, Danii, USA i we Francji. Przez lata mieszkał i pracował w Brzozowie. Obecnie mieszka w Woli Sękowej. Ma syna Piotra, który odziedziczył po ojcu talent artystyczny, tyle że specjalizuje się w malarstwie. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Ireneusz Koryto (ur. 1926 r., zm. 1999 r.)
Urodził się 4 kwietnia 1926 r. w Grabownicy Starzeńskiej. Jako szesnastolatek zgłosił się do pracy w kopalni nafty w rodzinnej miejscowości. Początkowo zarabiał jako goniec, a następnie pomocnik przy pomiarach geodezyjnych. W 1948 r. przydzielono mu prowadzenie inwestycji budowlanych w kopalniach. W latach 1948-1950 współorganizował kursy czytania i pisania dla pracowników kopalni. I. Koryto przykładał dużą wagę do poszerzenia własnych kwalifikacji. Ukończył Technikum Przemysłu Naftowego, roczny wyższy kurs ekonomiki i inwestycji przy Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1961), a także dwuletni wyższy kurs metod programowania inwestycji (1976). W latach 1951-1967 pracował w kopalnictwie w Sanoku i Krośnie. Następnie został mianowany głównym specjalistą do spraw zagospodarowania złóż ropy naftowej i gazu ziemnego w Zjednoczeniu Górnictwa Naftowego w Warszawie. W latach 50., wykorzystując swoją pozycję, uchronił przed zniszczeniem dwie cerkwie w Bieszczadach. Dostał za to pisemną naganę od zwierzchników. Za wsparcie działalności inwestycyjnej m.in. w regionie brzozowskim miejscowa Rada Miejska wyróżniła go honorowym obywatelstwem Brzozowa (1996). Zmarł w Warszawie 25 września 1999 r.
Norbert Huber (ur. 1998 r.)
Urodził się w Brzozowie i rodzinnie związany jest z Humniskami. Pierwsze doświadczenia siatkarskie zdobywał w SMS Brzozów, a następnie w AKS Rzeszów i SMS PZPS Spała. W latach 2017-2019 występował w zespole Czarnych Radom, a obecnie jest zawodnikiem Skry Bełchatów. W swoim dorobku posiada liczne medale zdobyte w kategoriach juniorskich, zarówno na krajowym podwórku, jak i poza granicami Polski. Z reprezentacją Polski zdobył złote medale Mistrzostw Europy Juniorów (2016) i Mistrzostw Świata Juniorów (2017) z seniorską drużyną w 2019 r. zajął trzecie miejsce w Lidze Narodów i drugie miejsce w Pucharze Świata. Przeczytaj więcej w Wikipedii
Kazimierz Barański (ur. 1958 r.)
Przez lata funkcjonariusz Komendy Powiatowej Policji w Brzozowie. Zasłużony działacz i aktywista społeczny. Popularyzator wiedzy o bezpieczeństwie ruchu drogowego. Gość wielu spotkań i prelekcji o wspomnianej tematyce, skierowanych głównie dla dzieci i młodzieży szkolnej. Organizator konkursów i wycieczek rowerowych dla uczniów, podczas których propagował wiedzę o bezpiecznym poruszaniu się na drogach. K. Barański pasjonuje się również malarstwem. Jest autorem wielu malunków, które ozdabiają ściany szkół w powiecie brzozowskim. Wyróżniony tytułem „Człowieka Roku”, przyznawanym przez Muzeum Regionalne im. A. Fastnachta w Brzozowie. Dodatkowo laureat nagród starosty brzozowskiego. W styczniu 2020 r. został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.
Opracowali: Paweł Gądek, Mateusz Podkul, Muzeum Regionalne im. Adama Fastnachta w Brzozowie
